Het welzijn wordt drastisch hervormd. Eigen kracht en burgerkracht moeten de dure en afhankelijk makende professionele hulpverlening vervangen. De hulpverlener moet vooral een faciliterende rol spelen en burgers ondersteunen zodat zij voor zichzelf en elkaar kunnen zorgen.
Dat is momenteel de dominante visie binnen zorg en welzijn. En dat is de richting waarin het beroep van de sociale professional zich dient te ontwikkelen en waar de sociale opleidingen op moeten inspelen. Maar ligt dit wel zo zwart-wit? Maken we niet een te rooskleurige inschatting van de mogelijkheden van burgers? En onderschatten we niet de waarde van professionele hulpverlening aan kwetsbare mensen? Welke rol heeft de psychosociale hulpverlening in het nieuwe welzijn? Op deze interessante vragen gaan we in op de debat-bijeenkomst Eropaf en dan...?
Sprekers zijn onder meer: